Wat en “als” zijn twee simpele losse, veelal niet beangstigende woordjes. Maar zet ze samen naast elkaar en zij hebben klaarblijkelijk de mogelijkheid om mij al heel wat jaren te blijven achtervolgen: Wat als? Wat als? Wat als , toen we nog jong waren we wat beter met elkaar communiceerde? Die vakantie die zo naar eindigde.. Wat als ik je vertel dat ik ook nog naar dat zitbankje waar we soms naar toe reden, geregeld gefietst ben in de hoop je daar alsnog te ontmoeten, zou het dan anders gelopen zijn met ons? Ik heb zelfs toen je naam in het zand geschreven daar naast dat bankje. Wat als? Wat als? Ik kom je afgelopen jaren op de meest onwaarschijnlijke plaatsen tegen, we praten vluchtig wat, toeval of niet, ik begin er wel kriebels van te krijgen. Je zit dan weer een hele tijd in mijn hoofd. Ik weet het wel, jeugdliefde slijt niet, ik koester die momenten dan ook en probeer ook de minder leuke dingen te herinneren om me weer met twee benen op de grond te krijgen. Ik weet niet hoe ieders ons eigen leven verder gaat verlopen, maar wat als wat je toen voelde, ware liefde was, dan is het nooit te laat, om je dit nogmaals te laten weten. Er zit nou eenmaal na al die jaren nog steeds een waakvlammetje in mijn hart, speciaal voor jou, het wil maar niet doven. Dat kan en wil ik niet meer ontkennen of negeren, ik word er emotioneel en een beetje verdrietig van dat wat als.. . Het maakt verder niet uit of ik wel of niet deel uit maak van jou leven, als ik maar weet dat het goed met je gaat, dat je gelukkig bent en dat je dit weet, dat is voor mij genoeg. Maar als het toen ook voor jou ware liefde was, waarom zou het dan nu niet waar zijn? Hoef dan alleen maar de moed te hebben om m n hart te volgen lijkt me, The heart wants what it wants . Houden van, zo sterk om zelfs je eigen dierbaren ervoor te verlaten en de moed te willen hebben om dit te grijpen. Wat als wat als je er ook zo over denkt?
Liefs, P.