Wat is dat toch met mij?

Op 2 havo werd ik voor het eerst verliefd. Zij had de hele klas gevraagd wie mijn surprise had getrokken en heeft uiteindelijk het zo gedraaid dat zij die surprise voor mij mocht maken, omdat ze er eindelijk achter was, wie dat in oorsprong had moeten doen (ruilen). Toch hield mij iets tegen; ik weet nog steeds niet wat. Later op de vervolgstudie kwam ik in aanraking met de vriendin van een mede-studiegenoot, die zeer duidelijk maakte met mij wel van bil te gaan, en die me zeer expliciete brieven schreef over haar sexavontuurtjes. Ook daar ben ik niet op ingegaan, omdat ik mijn vriend en mede-studiegenoot dit niet kon aandoen. Sterker nog, ik heb hem de brieven laten lezen en toen heeft hij het uitgemaakt met zijn vriendin. Later, toen ik van studie veranderde bleek dat er iemand in mij ge nteresseerd was. Dat hoorde ik via een huisgenote van me. En weer hield ik de boot af, ookal kwam ze bij mij op bezoek op een plek waar je als vrouw normaal gesproken moet wegblijven als je enigszins gezond verstand hebt. Zo gingen de jaren voorbij. Ik vond een baan en kreeg gevoelens voor een collega. Die was getrouwd en had 2 kinderen en was wat jaartjes ouder dan mij. Ik heb geprobeerd daar wat van te maken en mijn gevoelens meedere malen met haar besproken en ook getoond dat ik van haar hield. Zij was de liefde van mijn leven, maar weer door omstandigheden is het niets geworden. Laatst ben ik weer iemand tegen gekomen. Weer een collega. Ze knipoogde een paar keer naar mij, zoals ze dat ook naar anderen doet, en nu kom het frappante, ze organiseerde die bijeenkomst, haalde koffie en aan het einde van de bijeenkomst liep ze met lege bekers naar de koffiekamer en kwam vervolgens met een leeg dienblad richting deur, waar ik buiten stond te roken. Daarbij bedacht ik me dat dat wel eens Freudiaans kon zijn en dat zij zichzelf op een dienblad kwam presenteren. Wie loopt er nu met een leeg dienblad, wat in de keuken thuis hoort en zijn dienst gedaan heeft, naar buiten achter mij aan? Dan moet je toch wel stoned zijn van de morfine, of er is iets anders aan de hand. Ik heb geprobeerd daar werk van te maken, maar er gebeurt wederom niets . (ik weet niet of ze getrouwd is, maar heeft in ieder geval drie kinderen). Waarom lukt het maar niet? Waarom kom ik niemand tegen die echt van me houdt en waarmee het wel lukt? En wil ik dat berhaupt wel? Kan ik dat bieden? Heb ik genoeg liefde in mezelf? En de hamvraag: kun je van iemand houden als je niet van jezelf houdt? (ik refereer ook even aan alle verhalen, waarbij er sprake is van verliefdheden buiten het huwelijk, waarbij ik toch sterk de neiging heb te denken, dat je dan alleen maar ge nteresseerd bent in je eigen lusten en verlangens, teveel van jezelf houdt en te weinig van de ander). Kan het zijn dat je dat ook omgekeerd hebt? Teveel van die ander houden en te weinig van jezelf? Sorry voor het lange verhaal.