mijn geheim is: dat ik me soms ongelooflijk irriteer aan een iemand in mijn omgeving. Die persoon is erg ziek, maar merk dat ze zichzelf ook erg zielig vindt. Ze zit helemaal onder de medicijnen en daar klaagt ze dan ook behoorlijk over. Begrijp me niet verkeerd, ik snap dat heus wel, maar als je dan voorzichtig een goed bedoelde raad geeft bv of ze als eens met een homeophaat heeft gepraat dan reageren ze zo gepiekeert. Ik bedoel dan een en en situatie en niet alleen die chemische troep. Ze kent veel mensen en daar praat ze ook mee, maar mij lijkt ze op een afstand te houden. Wat me wel opvalt dat die mensen haar allemaal op handen en voeten draagt en dat ze dat ook graag wilt. Ik doe dat niet, want ik hou daar totaal niet van als andere dat bij mij doen. Ik ga echt niet meer vragen of iets voor haar kan doen, want je wordt nog net niet dood gewenst. Ik heb haar hulp aangeboden op alle vlakken, maar dat wilt ze niet. Ze wilt zielig gevonden worden en dan het liefst alle aandacht van iedereen opeisen. Ik ga haar die aandacht niet geven, want ik vindt haar gewoon niet zielig. Dan zou je ieder mens wel zielig moeten vinden, want iedereen mankeert wel iets. Och hoevaak loop ik wel niet tegen dat soort mensen aan. Het lijkt wel alsof iedereen in mijn omgeving zichzelf zielig vindt. En dat ook jouw onderhand verplichten om dat dan ook van hun te vinden en daar ook naar te handelen. Want dat hoort?! pffffffff ik wordt daar gewoon zo moe van. Ik doe dr gewoon niet aan mee, dan maar geen of erg weinig contanten dan van die Neppers die je naar hun mondje moet praten.