Ik ben 45 jaar jong, getrouwd, 2 kinderen en huisje boompje beestje.
Mijn vrouw heeft een bipolaire stoornis en momenteel wil ze geen medicijnen meer gebruiken. Ze heeft hier bewust voor gekozen. Ondanks dat ik het er niets mee eens ben, respecteer ik haar keuze.

Zoals in elke relatie wel gebeurt is het na bijna 9 jaar getrouwd te zijn best wel af en toe een sleur.
We kunnen niet meer fatsoenlijk met elkaar praten, zonder het ontstaan van onenigheid of ruzie.

Als ik een onderwerp (iets wat bijvoorbeeld recentelijk is gebeurd in de wereld) probeer aan te snijden, wordt dit weer verbloemd, of het is niet zo.
Daarnaast zijn het de up en downs van haar ziekte, knuffelen met elkaar is not done, om nog maar te zwijgen over de sex die misschien 4x per jaar plaatsvindt.

Voor mijn gevoel en emotie ben ik er eigenlijk klaar mee. Ik heb haar in een tijdsbestek van 5 jaar keer op keer geprobeerd op een subtiele manier het onder de aandacht proberen te brengen, dat ik mij niet gelukkig voel, mij vernederd voel in haar slechte periode van haar ziekte, waarom zij geen lichamelijk contact meer wil (voor mij is het niet de sex op de eerste plaats, maar de geborgenheid dat ik mis) dat ik nu langzamerhand doodongelukkig ben.

Wat moet ik doen? Ook langs een psychiater gaan, om mij antidepressiva te laten voorschrijven?
Mijn gevoelens de loop laten en mij overgeven aan iemand die mij wel leuk vindt? Ik weet het echt niet meer.

Maar wat zou jij doen als je een collega hebt, die je misschien 20 jaar eerder had moeten tegenkomen?
Waar je momenteel meer dan twee jaar zo ontzettend goed kunt opschieten, mee kan praten, lol hebt en misschien heel stiekem verliefd op bent geraakt?

Het is voor mij allemaal heel erg verwarrend. Ik heb absoluut geen affaire met haar, maar zij heeft zo n ontzettende aantrekkingskracht met haar persoonlijkheid. Omdat zij zo open, oprecht en ongecompliceerd is Dit is alleen naar mij toe en we maken er ook geintjes over.

Maar diep in mijn hart vind ik haar ontzettend leuk, vooral hoe ze is, haar gedrag, haar reactie en haar humor. Dit is wederzijds en op bepaalde tijden maak ik haar wel duidelijk dat het wat te close wordt en te klef wordt tussen ons. Af en toe geven we elkaar een omhelsing en daar blijft het bij.

Immers zij is ook getrouwd en trotse moeder van 1 dochter.

Wat zou jij doen? Je gevoelens laten gaan voor iemand waar je al meer dan 2 jaar ontzettend goed mee kunt sparren, of de pogingen doorzetten met je huidige vrouw?

Ik ben zo benieuwd of ik hier de enigste ben in deze situatie.