Ik ben 35 jaar, 15 jaar een relatie waarvan bijna 3 jaar getrouwd. Ik ben sinds januari voor de tweede keer weg bij mijn man. De reden: vlak voor het huwelijk kreeg ik mijn twijfels. Is dit wel degene met wie ik oud wil worden? Wil ik mijn hele leven zoals het nu is doorgaan? Hij is een knappe, slimme en ook lieve man, maar is dit genoeg?

Jarenlang ben ik al aan het doorkabbelen met hem. maar we stelden alles uit. Kinderen, lange reizen, verbouwingen, nieuwe huizen. Niets veranderde. Terwijl we de grootste plannen altijd hadden. Er was altijd wel een excuus om iets niet te doen. Ik heb jarenlang alles voor mijn gevoel alleen gedaan, ik deed het huishouden, de administratie van onze beide bedrijven, regelde alle vakanties en ook ons huwelijk heb ik bijna helemaal alleen moeten regelen. Het leven was ok, maar ik werd er niet gelukkig van. Mijn emoties voelde al jarenlang vlak. Hij was voornamelijk aan het werk, kwam laat thuis en in het weekend liet hij mij vaak alleen en kwam pas rond 5/6 uur ’s ochtends thuis dronken en onder invloed van drugs. Ik heb me jaren heel eenzaam gevoeld.

Nadat we getrouwd zijn, is er iets bij mij geknapt. Ik kon het niet meer opbrengen om alles voor hem te doen en eigenlijk niets terug te krijgen, en begon steeds meer mijn eigen plan te trekken. Ik ging veel uit en met vriendinnen op vakantie, liet de administratie van zijn bedrijf los, deed dingen voor mezelf met ons geld (ik ben altijd degene geweest die het meest verdiende). Raakte in contact met andere mannen. Ik ben een keer zelfs naar San Fransisco gevlogen om daar een week met een andere man die ik online ontmoet had door te brengen, onder het mom van het bezoeken van een conferentie. We waren toen nog niet eens een jaar getrouwd. Datzelfde jaar kwam die man uit San Fransisco over naar Amsterdam, om bij mij te zijn. Na dat weekend heb ik alles opgebiecht aan mijn man. Er volgde een enorme ruzie, wat ook fysiek werd. Begrijpelijk… Hij was natuurlijk boos en hij verdiende dit niet. Ik weet niet hoe ik zou reageren als ik in zijn schoenen stond.

Ik ben weggegaan en heb 5 maanden uit mijn kofferbak geleefd, ik verbleef bij vrienden, mijn ouders en soms huurde ik een AirBnb voor een weekje. Uiteindelijk heb ik besloten om het toch nog een keer met mijn man te proberen. Ik heb het contact met de man uit SF verbroken en we zijn in relatietherapie gegaan. Het leek even goed te gaan. Totdat er weer niets veranderde en we weer op dezelfde voet doorgingen. Ik wilde verhuizen, verandering. Maar ik moest alles weer zelf in gang zetten en alles zelf weer regelen. Inmiddels had ik weer contact met de man uit SF. We belden af en toe en hadden contact over WhatsApp, maar dit keer was het meer vriendschappelijk.

Toen ik een reis aan het maken was door Azië, kwam mijn man de laatste 3 weken meereizen. Daar kwam hij erachter dat ik weer contact met hem had. Wederom ontplofte hij, wat ik totaal kan begrijpen. Ik had hem inderdaad weer belazerd, aangezien ik altijd voorgehouden had dat ik geen contact meer met hem had. Dit keer werd het meer fysiek. De hele nacht heeft hij mij de ergste dingen toegewenst. Het contact met de man uit SF heb ik definitief verbroken.

Maar op het moment dat we in het vliegtuig terug zaten, wist ik dat ik niet meer door kon gaan en ben nu sinds januari weer weg. Ik heb nu een tijdelijk huisje voor mezelf gevonden. Ik ben nooit alleen geweest en vind het heel moeilijk, we zijn nog steeds niet gescheiden en weer hakt niemand de knoop door en kabbelen we weer verder, maar nu ieder apart. Inmiddels ben ik ook weer een beetje aan het daten. Maar ergens heb ik helemaal geen zin om weer van voor af aan met iemand te beginnen. Ik ben 35 en heb een kinderwens.

Mijn man is sindsdien erg veranderd en ik zie dat hij enorm aan zichzelf aan het werken is. Ik twijfel nu heel erg of we weer bij elkaar moeten komen en het nog een kans moeten geven. 15 jaar bij elkaar is immers niet niks. Ik hou nog steeds van hem, maar ik ben zo bang dat er geen verandering komt. Maar ik ben ook bang dat ik geen kinderen meer zal krijgen.