Thuis erg afhankelijk. Hij moet alles aan me vragen, bevestiging hebben, als ik geen initiatief neem, dan hij ook niet. Hij hobbelt er wel achteraan. Lekker veilig.
Thuis vaak “ik hou van je”, soms op momenten dat het voor mij niet zo hoeft. Omdat ik ff bezig ben en het ook wel weet… Of is dat stom? Verbaast mij dat hij dat moment niet aanvoelt, en dat ergert me.
In gezelschap nauwelijks echte aandacht voor me. Zo voelt dat. Alsof ie me niet echt ziet en niet door heeft dat een kleine knuffel, hand op m’n schouder, een gesprek heel fijn zou zijn.
Hij voelt het niet aan. Mijn man. Dat doet verdriet. Maar moet ik dat dan elke keer uitleggen? Het wordt allemaal zo negatief..