Lieve lezers

Meer dan een jaar geleden heeft mijn vriend mij ten huwelijk gevraagd. Toen nog dolgelukkig met hem heb ik Ja gezegd. We waren toen ongeveer anderhalf jaar samen waarvan een half jaar samenwonend (huis is van hem).

Een 3 maanden later ben ik begonnen met een nieuw baantje. Ik leerde daar een man kennen die ik al heel snel meer dan alleen leuk begon te vinden. Hij heeft vanaf dag 1 al niet onder stoelen of banken geschoven dat hij me wel zag zitten. In de eerste maand al vroeg hij me keer na het werk om nog even gezellig te praten. Het was mooi weer, we waren alle 2 op de scooter en zijn ergens op een bankje in een park gaan zitten. We hebben toen kort wat gepraat maar al snel zaten we te zoenen. Ik voelde me geweldig, helemaal warm van binnen en gewoon alles wat niet uit te leggen is.

Daarna moest ik snel naar huis want mijn vriend wist van niks. Het is voor mij niet de eerste keer dat ik zo een geheim moet bewaren en een smoesje was snel verzonnen. Maar toen al diezelfde avond merkte ik dat ik iets miste aan mijn vriend. Hij gaf mij niet hetzelfde gevoel.

Nu komt het, ik ben jawel stiekem verder gegaan met die man. We hebben ondertussen al ruim 10 maanden een relatie en ik ben echt enorm veel van hem gaan houden. Normaal zou je denken oke dan ga je bij je vriend weg en volg je hart. Maar zo makkelijk is het helaas niet. Ik ben zelf 23 en hij is 38. Ondanks zijn leeftijd heeft hij nog nooit op zichzelf gewoond. Hij heeft ook niet veel mogelijkheden om wel op zichzelf te gaan. Daarnaast is hij buitenlands, maar mijn ouders hebben een hekel aan buitenlanders en hun reactie kan ik me wel bedenken. Ondanks dat ik niet heel veel met mijn ouders heb ik wil ze toch ook niet kwijt.

In al die tijd heb de schijn opgehouden dat ik nog met mijn vriend wil trouwen. Bijna alles is rond. De ringen zijn er al mijn jurk hangt, etc. Over een paar weken is het zover.

Maar het vreet me op van binnen. Stel dat ik met mijn vriend trouw zal ik het gewoon goed hebben hij is lief zorgzaam geeft enorm om me en ik geef om hem. Voel me eigenlijk enorm schuldig. Als hij erachter komt zou dat verschrikkelijk zijn. Maar ik zal nooit het gevoel hebben zoals wat ik heb met die man van het werk. Hij wil echt heel graag met mij verder maar op zo een korte termijn gaat het niet. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik heb eerder een keer m’n verstand gevolgd in plaats van mijn hart en daar heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds spijt van.

Ik kan zelf ook niet gewoon bij mijn vriend weg. Ik heb dan geen plek waar ik heen kan gaan. Ik zou nooit terug naar mijn ouders willen en zeker dan niet want ze zien mijn vriend als ideale schoonzoon en zouden er niks van begrijpen. Ik heb zelf ook niet de financiele middelen om op mezelf te gaan en bij de man van werk gaat net zo min.
D