Getrouwd, 2 grandioze kinderen, leuk huis, lieve familie en een leuke baan. Voor vele een leuk plaatje. Maar oooooo wat ben ik ongelukkig. Ik lach naar iedereen, maar zodra ik alleen ben knap ik, en huil.

Relatie?? Ik irriteer me aan mijn man. Doet weinig in en om huis, en doet het zeker niet op de momenten dat het moet. Intresse in mij is minimaal, intresse in de kinderen ook. Vooral de oudste vind hij maar vervelend en lastig. Intresse in anderen is ook minimaal. Leeft erg in zijn eigen wereld. Lijkt wel wat autistisch. En ik ben juist een typ die vele vrienden wil, leuke dingen doen en graag rekening houd met een ander en aan een ander denkt. Dit botst,.. Heel vaak, dikke ruzies. Maar ook alles wat in zij leven fout gaat weet hijzo te draaien dat het mijn schuld is, zelfs als hij zijn sleutels kwijt is.
Maar nu??? Scheiden?? Ook geen optie, soort van dat ga ik nooit doen.
Spijt?? Ja.. Heel veel spijt, dat ik door ben gegaan met de eerste man die lief tegen mij deed. En niet door ben gaan zoeken naar die man met humor, lol in het leven. Dus voelt nu een beetje als op deblaren zitten.

Niemand weethoe ongelukkig ik ben, mijn huis bleehhhhhhh. Overal een rommeltje, ik heb ook geen zin meer om het op te ruimen…
Stoppen met leven?? Heerlijk!!!!! Dan kan ik stoppen met toneel spelen, ben moe. Maar kan niet, ivm de kinderen. Kan ik ze niet aan doen.
Ben gewoon moe