Ik voel me dood ongelukkig. Ik kan het niet uitleggen want het een gevoel wat ik heb. Waar het gevoel vandaan komt kan meerdere oorzaken hebben. Mijn slechte jeugd met veel geweld en drankmisbruik door beide ouders, mijn laag zelfbeeld en onzekerheid, mijn perfectionisme? Mijn huwelijk wat vaak om geld draait en ingedut is? Nu gaat het de laatste tijd niet goed. Ik voel me vlak en afgestompt en kan niet genieten van dingen al zou ik op vakantie gaan. Weer heb ik hulp ingeschakeld maar vanwege mij werk is dat bijna niet te doen. Ik verlang naar rust. Niet dat dood wil maar echt rust. Ik wil niet praten over wat er is. Ik kan niet eens uitleggen wat er is. Natuurlijk wil ik mijzelf zo niet voelen. Ik wil vol in het leven staan. Tranen branden achter mijn ogen en niemand weet wat ik van binnen speeld. Het liefste zet ik mijn alles gaat goed masker op om de gesprekken te vermijden. Er gaat van alles door mij heen maar probeer de touwtjes strak aan te houden omdat ik niet weet wat er gebeurt als ik ze los laat. Het is zo moeilijk om een geschikte therapeut of gespreks partner te vinden. Iemand die zonder het hele verhaal uit te hoeven leggen snapt hoe ik mij voel. Het verleden is een gegeven waar ik mee moet leren leven. Maar wat nou als je iedere dag de gevolgen ervan voelt? Hoe ga ik om met mijn demonen en mijn angsten?