Ik ben al een tijdje zo ongelukkig dat ik niet weet hoe het verder moet. Ik ben nu 5 jaar getrouwd en heb een kindje van 2 jaar. Mijn man heb ik op school leren kennen en was eerst meer een stalker dan wat anders. Na het verstrijken van de tijd had ik er wel heel erg veel respect voor dat hj zo vasthoudend was en ik dacht dat iemand die zoveel moeite neemt toch wel serieus zal zijn en goed voor mij zal zijn. Van liefde (behalve vriendschappelijke) was geen sprake en ik ben hier ook echt eerlijk in geweest. Dit was voor hem genoeg. In het begin van onze rel;atie ging het best goed maar nu gaat het steeds slechter. Tijdens mijn zwangerschap kwam ik erachter dat mijn man verslaafd was aan sexfilms. Dit was voor mij een grote klap aangezien we samen altijd af hebbengegeven op mannen die zoveel disrespect hebben voor hun partner. Maar oke, ik was zwanger dus maar door. Hij is naar een (1e lijns-)psych gegaan maar dat heeft niets geholpen. We zijn nu 2,5 jaar verder en ik kan dit niet vergeten. Ik heb het gevoel dat dit huwelijk gebaseerd is op leugens. Als ik dit van tevoren geweten had was ik hard de andere kant op gerend (heb al 2 nare ervaringen gehad met sexverslaafde mannen). Hij wist dit en heeft daarom gelogen. Ik probeer nu nog steeds door te gaan maar ik ben zwaar ongelukkig. Ik voel me opgesloten en haast suicidaal (niet dat ik het uit zal voelen maar het gevoel dat dit de enige uitweg is). Door dit probleem ben ik me ook gaan realiseren dat hij er nooit voor mij is. Hij steunt me nooit. Ik heb een eetprobleem en een paar dagen geleden vertelde ik hem dat ik 2 zakken chips en een verpakking after eight opgegeten had en dat ik zo niet meer door wil leven. En weet je wat zijn reacttie was? Hij zei: “Ik vroeg me al af waar alles was””. Dat was alles wat hij zei! En toen ik boos op hem werd viel hij gewoon in slaap! Nooit meer iets op gezegd. Ik voel me zo eenzaam… We hebben ook eigenlijk geen sex meer (6x in de afgelopen 2