Jeetje, hoe moet ik beginnen. Ik vind het echt heel moeilijk om dit neer te typen. Sinds juli 2010 ben ik getrouwd met een hele lieve man. We zijn nu 8 jaar bij elkaar en we leerden elkaar kennen toen ik 18 was en net uit een 2,5 jaar durende verkering kwam.
We wilden allebei graag kinderen en 2 jaar geleden werd onze eerste zoon geboren. Ik was dolgelukkig tijdens de zwangerschap en vond het allemaal zo spannend. Mijn man is erg lief voor hem en helpt waar hij kan. Maar hij is bijna nooit thuis vanwege zijn eigen zaak.
De laatste jaren merkte ik al dat mijn verliefdheid voor hem minder werd, wat ook normaal is, dat weet ik. Maar ook de rest van mijn gevoelens voor hem namen af. Natuurlijk naarmate de jaren vorderen, ga je je sneller ergeren aan elkaar en wordt alles heel normaal. Dus ik dacht, dit hoort er gewoon bij, we zijn toe aan een nieuwe fase.
We wilden allebei graag nog een tweede kindje en zijn er ook voor gegaan. Ik ben nu zwanger, maar het rare is, ik ben er tot nu toe nog helemaal niet zo blij mee geweest. Telkens als ik eraan denk krijg ik een naar gevoel, nog minder vrijheid, nog meer alleen thuis zitten en nog minder weg kunnen. Ook ben ik tot het besef gekomen dat het gevoel voor mijn man echt helemaal weg is. Ik houd nog wel van hem, maar verder erger ik me er alleen maar aan dat hij veel dikker is geworden. Ik ben zelf altijd heel slank geweest en ben daar ook altijd mee bezig, hij was ook een leuke jongen om te zien toen ik hem leerde kennen, maar hij laat alles er nu maar bij hangen. Dat heb ik al verschillende keren aangegeven en ook dat ik hierdoor niet meer opgewonden van hem kan raken, maar hij doet er niks meer aan.
We hebben pas een nieuw huis gekocht waar we binnenkort in gaan wonen, ik ben zwanger en ben onlangs tot de conclusie gekomen dat ik liever iemand anders zou leren kennen. Iemand waarmee ik weer spanning kan beleven, iemand die mij eens een keer verrast.
Ik houd ontzettend veel van mijn zoon, maar als ik hier eerder achter was gekomen, was ik niet nog een keer zwanger geraakt van mijn man.
Misschien komt het door de hormonen dat ik me zo voel, ik weet het niet. Hij is verder heel lief en zorgzaam, maar de spanning is er gewoon al jaren vanaf.
Ik kan natuurlijk niet bij hem weg gaan nu, dus ik moet met dit gevoel om leren gaan, dat er voor mij nu eenmaal niet meer in zit. Ik hoop dat ik mijn geluk uit mijn kinderen en mijn omgeving kan halen.
Ik schaam me zo voor deze gedachten, dat niemand het weet. Iedereen denkt dat ik zielsgelukkig ben.