al vanaf mijn eerste zwangerschap heb ik niet kunnen genieten hiervan. nu zwanger van de derde en nog geen blijheid…
ik vertelde mijn ex in augustus 2006 dat ik zwanger van hem was. Hij reageerde heel nonchalant en zei tsja is niet anders dus moet ik er wel voor staan. helaas heb ik na 6 weken moeten ontdekken dat ik een miskraam kreeg.
5 maanden later werd ik weer zwanger en wederom dezelfde reactie van mijn ex. deze keer kwamen we bij de verloskundige en weer had ik een miskraam, deze werd deze verwijderd dmv een curretage, wat psychisch veel met mij deed.
na 6 maanden deed ik weer een zwangerschapstest en hierbij reageerde mijn ex wat beter en was redelijk blij. Hij moest een keer naar de huisarts voor rugklachten en vertelde daar dat ik zwanger was. en ipv van te feliciteren en hem tips te geven beweerde de arts dat gezien de uitrekendatum het kind niet van hem kon zijn en dus daar ging de blijdschap van mijn ex en ik heb de zwangerschp alleen moeten doorstaan.(wij hadden nog wel een relatie, maar die ging al snel bergafwaarts) dit werd mijn oogappeltje…
twee jaar later werd ik weer zwanger, de eerste reactie die ik kreeg van mijn ex was..en hoe denk je dat financieel op te lossen, we kregen weer meer ruzies, waardoor ik dingen heb gedaan en wou doen in de zwangerschap die niet konden…ik gunde het kindje het leven gewoon niet. niet omdat ik het niet wou, maar omdat ik deze omstandigheden niet wou. uiteindelijk heb ik het laten geboren worden en duizend keer sorry gezegd…ben geprezen met mijn kleine man…maar bij hem kwamen de problemen na de tijd. Omdat de eerste namelijk wel op mijn ex leek en de tweede niet(is precies zijn moeder) werd er in de hele stad verteld dat het kind onmogelijk van mijn ex kon zijn.
inmiddels zijn mijn ex en ik al meer dan twee jaar bij elkaar weg en de band is alleen maar versterkt. Maar wat er toen verteld werd zit nog steeds in zijn gedachte…heb ook regelmatig gezegd dat hij een dnatest mag doen want het kan niet van een ander zijn, maar daar wil hij niet aan.
nu heb ik een nieuwe vriend. hij heeft twee lieve dochters en met zijn zessen zijn we supergelukkig….
tot ik de ontdekking deed dat ik wederom zwanger was….hij wil dat ik een abortus doe, maar gezien mijn zwangerschapsverleden wil ik dat niet. ik weet zijn argumenten en in bepaalde dingen heeft hij ook gelijk, maar ik kan zijn argumenten gemakkelijk verweren omdat ze eigenlijk op niets gebasseerd zijn dan alleen maar van horen van….
deze keuze maakt mij onzeker in alles wat ik doe en hoe langer ik twijfel hoe moeilijker de keus. ben inmiddels 9 weken zwanger en met 11 weken gaat de zwaarste procedure van de abortus in.
wil gewoon blij zijn met de zwangerschap en niet weer het gevoel hebben dat ik er weer niet van kan genieten. Overal om me heen zie ik blije zwangere vrouwen…vrouwen met een geweldig mooie uitstraling en een prachtige buik, een man die er trots naast loopt….
dat wil ik ook dat mijn man mijn buik aanraakt en met trots zegt dit is mijn vrouw en ze draagt mijn trots…mijn kind…mijn zoon of dochter..en niet
dit is een must :'(