Al jaren ken ik een man, we hebben ooit een relatie gehad maar ik heb met hem gebroken omdat hij heel veel loog. Ziekelijk ook tegen anderen familie collega’s noem maar op. Toch is hij ook aardig dus hebben we besloten af en toe nog als vrienden (zonder seks dus) uit te gaan. Om het kort te houden: net toen ik van plan was hem te vertellen de vriendschap helemaal te verbreken want hij blijft liegen en ik werd zenuwachtig om met hem om te gaan. Klaar ermee, opzouten en nooit meer bellen. Nu het probleem: terwijl ik mailde dat ik de vriendschap voorgoed wilde verbreken, precies tegelijk belde hij op voor ik klaar was met de mail dus, met de boodschap dat hij echt heel ernstig ziek is. Niet in direct levensgevaar maar wel zo dat je hem gehandicapt mag noemen en hij direct gescreend gaat worden op een donororgaan om zijn leven te redden t.z.t. Tot die tijd komen er nog onderzoeken, mss een operatie, medicijnen, stoppen met werken.
Maar ik kreeg nachtmerries van die leugens van hem, kan hem gewoon niet meer luchten of zien maar dit gun je niemand en als ik nu zou zeggen donder maar op ook vind ik het net alsof het komt door zijn ziekte. Hij heeft bijna geen vrienden, is pas 39 dus hou ik mijn mond maar weer. Maar voel me zo’n nagemaakte leugenares. Hij moest eens weten als hij een uur later had gebeld had ik direct gezegd: lees je mail eens. Die mail was ook omdat ik het ‘life’ niet uit kan praten met hem weleens geprobeerd maar hij blijft er maar doorheen bashen tot ik denk: gelukkig is het uit, laat maar ook. Toch word ik boos zo van: denk je dat ik achterlijk ben nou ik heb je door mannetje..
Ik moest het even kwijt bedankt voor het lezen.